Yazmayı seviyorum. Kendim hakkında yazdım durdum yıllardır. Günlük tuttum da diyebiliriz. Hatırlamak ve hatırlatmak adına. Bir oğlum olduktan sonra onunla ilgili yazdım. Anne olanların anlayabileceği, diğerlerine tuhaf gelebilecek deneyimlerimi paylaştım. Önceleri bu blogda başladığım yazılara yazaranne adresinden devam ediyorum. Mavi hikayelere ise yepyeni bir başlangıç yapıyorum. Tuna'nın doğumundan sonra riskli bir kararla hayallerimin peşine düştüm. Onunla hayatın güzelliklerini paylaşabilmek için önce istediği işi yapan, mutlu bir anne olmam gerektiğini farkettim. Kendimi en mutlu hissettiğim halimi aramaya başladım. Çok kolay olmadı onu bulmam. İçimdeki sesin tonunu bile unutmuşum, onca zaman olmuş konuşmayalı. Güvenini kazanmam gerekti önce. Sonra yavaş yavaş açıldı, ulaştım ona. Yazarak mutlu oluyormuş. Zamanın nasıl geçtiğini anlamıyor, her şeyden sıyrılıp dinleniyormuş. Bundanmış her gün kalemi kağıdı getirip önüme koyması. İşin zor kısmı tamamdı. Sonrası çok çalışmak, çok okumak, çok yazmak...
